Dag 3 op de Tsiribihina Rivier

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• vorige pagina

  ---

Varen op de Tsiribihina Rivier

• De volgende morgen staan we om zes uur op. We zijn allemaal blij dat dit de laatste nacht in de veel te krappe tenten is. Het blijkt dat het halve dorp is uitgelopen om ons te zien opstaan, inpakken en wegvaren. Vanuit Nederland hebben we 30 gele opblaasballen meegenomen en we besluiten om op deze locatie vijf ballonnen uit te delen. Daarbij is het van belang dat je een ballon overhandigd aan een kind en niet in de groep gooit anders veroorzaak je ruzie tussen de kinderen en gaat de sterkste er met een ballon van door.

• map Route dag 3 Tsiribihina Rivier
  photo_cameraFoto's dag 3 Tsiribihina Rivier

• Bij het uitdelen komen de kinderen bijna tot op de loopplank maar worden teruggeroepen. Braaf en gehoorzaam gaan ze weer op de wal staan en steken de armen uit. De ogen smeken om een ballon, de ballonnen worden gegeven aan de jongste of aan de kinderen die in het gedrang worden weggeduwd. Iedereen is blij en er zijn heel veel foto's gemaakt. Hierna gaan we ontbijten voordat we om acht uur wegvaren.
  Bij het wegvaren worden we uitgebreid uitgezwaaid. Al snel loopt de temperatuur weer op. Onderweg zien we heel veel reigers en ijsvogels. Na de kloof is het rivierdal breder geworden en op ons gemak nemen we de omgeving in ons op terwijl de boot tussen de zandbanken doorlaveert. Op de voorplecht zit permanent een bemanningslid om de vaste en drijvende boomstronken te ontwijken. We naderen de eindplaats Belo sur Tsiribihina snel en oorspronkelijk zouden we daar naar een restaurant gaan om te eten. Omdat de rivier bij Belo heel ondiep is moeten we weer worden geduwd en getrokken, dit kost zoveel tijd dat we aan boord eten. Het allerlaatste stuk varen we weer op de motor.

• 

  Overnachtingsplaats

• Het aanleggen is een probleem, de rivieroever bestaat uit dikke klei en de boot kan niet vlak bij de oever komen. Met een lange plank en veel planken in de klei lukt het uiteindelijk om iedereen veilig aan de wal te krijgen samen met de bagage. Er staan al 5 jeeps op ons te wachten voor een vier uur durende tocht over een zandweg naar de carferry in Bekopaka. Daar moeten we rond zonsondergang zijn omdat het anders niet meer mogelijk is om over te steken.

  We zijn net van de boot af dat twee dagen ons huis is geweest en staan aan de wal bij Belo-sur-Tsiribihina. Het verlaten van de boot was niet eenvoudig, het waterpeil in de rivier staat laag en de oever bestaat volledig uit klei. Er is geen aanlegsteiger en er verschijnen heel veel angstige gezichten omdat het bijna onmogelijkheid is om een beetje fatsoenlijk aan de wal te komen.
  Gelukkig worden er vanaf de boot planken uitgelegd zodat we zonder veel problemen op de hoge oever kunnen komen waar de vijf 4x4 staan te wachten die ons naar Bekopaka gaan brengen. Zonder enige ongelukken of valpartijen lukt het om iedereen en bagage aan de wal te krijgen. We verdelen ons over de 4x4 en de bagage gaat op het dak of in de achterbak.

• 

  Aangekomen in Belo-sur-Tsiribihina.

• We rijden eerst Belo-sur-Tsiribihina in naar het restaurant waar we over 48 uur gaan eten. In Madagaskar en grote delen van Afrika is het verstandig om te reserveren als je met een grote groep ergens gaat eten. Anders duurt de maaltijd wel heel erg lang.
  Terwijl Truus aan het regelen is gaan de anderen op zoek naar een toilet om voor de eerste keer in 48 uur niet te hoeven hurken achter bosjes. Wij zijn wel wat gewend maar voor het overgrote deel van de groep was de boottocht afzien en een zucht van opluchting gaat door de groep dat dit deel er op zit. Truus vraagt ons om enige vaart te maken omdat we een rit van 4 uur voor de boeg hebben over een afstand van ruim 100 km. We moeten voor zonsondergang bij de ferry naar Bekopaka zijn anders kunnen we niet meer over.
  Het begin van de rit gaat prima, de bestuurders zetten er een flinke vaart in en de weg bestaat voor een groot deel uit zand maar is prima berijdbaar. Halverwege stoppen we om de benen te kunnen strekken, nu blijkt hoe hard onze 4x4 heeft gereden. Het duurt ruim 20 minuten voordat de laatste 4x4 op de rustplaats aankomt.

• 

  Over dirtroad onderweg naar de ferry van Bekopaka

• Bekopaka

• Een half uur voor zonsondergang komen we aan bij de ferry die ons gaat overzetten naar de overkant van de Manambolo rivier. De ferry ligt nog aan de andere kant en kan nog niet vertrekken om ons op te halen omdat een auto de afrit blokkeert. Hij staat daar met een afgeslagen motor en de oever is heel steil. Gelukkig lukt het om de motor te starten en kunnen de auto's de ferry oprijden. De overtocht is snel gemaakt en wij kunnen aan boord gaan. Wij mogen als eerste aan boord maar dan blijken we vast te zitten in het zand, dit wordt uitgraven en we moeten onze beurt voorbij laten. Als we uiteindelijk aan de overkant zijn is het bijna volledig donker, de helling is heel steil, de auto's rijden leeg naar boven en wij gaan te voet.
  Gelukkig ligt het hotel maar een paar honderd meter van de ferry vandaan. Toch is het al zeven uur als iedereen eindelijk bij het hotel is en we besluiten om acht uur te gaan eten. Het restaurant bevindt zich op een heuveltop en onze kamers zijn aan de voet van de heuvel. De hotelkamers zijn geheel tropisch ingericht met een diepe veranda en klamboes rond de bedden. We douchen snel en lopen daarna naar boven voor het avondeten. Het eten is uitstekend en het dessert bestaat uit zongerijpte verse vruchten zoals je alleen in de tropen kan eten.
  

• 

  De Manambolo rivier met de ferry naar Bekopaka

• ---

  volgende pagina